Filed under: Rondom DOL
Excuses, excuses, maar doordat mijn pc naar de klote is ben ik niet in staat geweest jullie te voorzien van schitterende artikelen. Vreemd, moet ik zeggen. Nu zullen jullie denken, waar zit die gozer nu dan? Nou, gewoon thuis eigenlijk. Aan mijn bureau. Huh? Nou ja, ik heb even de laptop van Neue Welle mogen lenen, vandaar.
Nou ben ik de komende tijd ook niet echt in staat om veel met jullie te delen, aangezien ik nogal druk ben met afstuderen. Het uur u nadert met de dag en nu moet ik toch echt mijn tempo op gaan schroeven wil ik zeker zijn dat ik een beetje fatsoenlijke eerste versie inlever.
Heb je verder nog iets meegemaakt, DOL? Nwah, valt wel mee eigenlijk. Druk geweest met de grote schoonmaak en het is zowaar al een week af. Goh, in een iets te openhartige bui heb ik dat van me afgeschreven. Heeft me een schitterend epistel van negen pagina’s opgeleverd. Allen was mijns inziens iets té persoonlijk (oh jee, gevoelens), dat ik maar besloten heb het voor mijzelf te bewaren.
En niet zonder een reden, aangezien ik voor mijn tikwerk weer aangewezen ben op mijn oude pc waar ik ooit met heel veel moeite Windows 98 op heb gezet. Niet echt fijn werken dus. Maar toen ik daar eens door ‘Mijn documenten’ bladerde vond ik, naast artikelen van een jaar of vijf terug, een heel erg schattig interview met toenmalig FC Twente-spits Jurgen Cavens, ook nog mijn eerste poging tot wereldliteratuur. Ooit begonnen als een kort verhaal, overigens al wel gepubliceerd, maar wel goed om mee verder te gaan.
Ik las de eerste dertig pagina’s door. Fucking hell, dat is echt meesterlijk. Waarom ben ik daar ooit mee gestopt? Ik had meteen inspiratie. Tikte er in een nacht zo tien bij. Verzin weer bizarre afslagen. Hé, daar past die ene gebeurtenis van deze week precies bij. Verdomd, die gozer kan zich zus en zo voelen, die vrouw kan hem die bepaalde streek leveren.
Yep, laten we het er maar op houden dat DOL de laatste paar weken door schade en schande weer wat wijzer is geworden. Met een uiteindelijk erg fijn resultaat. Al kan het natuurlijk altijd nog wat fijner, hoop daar over een maand of twee wat meer duidelijkheid over te kunnen geven.
That’s it for now, ik hoop binnen een paar dagen weer wat van me te kunnen laten horen. Excuses voor het niet wederzijdse bezoek.
Filed under: Tja
En nogmaals, zomaar een zin uit een bericht op Nu.nl:
“Op het IOC-congres van 4 juli in Guatemala City worden de Winterspelen van 2014 toegewezen.”
Ja ja, winters Guatemala City… lekker toepasselijk.
En toch ga ik nog maar eens klagen over die Yanks. Want dit soort praktijken… Het moet toch niet gekker worden?
School ontslaat tekenleraar om bloot achterwerk
Een Amerikaanse school heeft een kunstdocent ontslagen die met zijn achterwerk schilderijen maakt. Zijn werkwijze is in een filmpje op de populaire videosite Youtube te bewonderen. Volgens de middelbare school in Richmond (Virginia) riep de leraar irritaties op.
Stephen Murmer voorziet zijn blote kont van verf en maakt daarvan afdrukken die op vlinders lijken. Volgens Murmer brengen zijn kunstwerken omgerekend ongeveer zevenhonderd euro op. De Amerikaanse behartiger van mensenrechten ACLU laakte het ontslag, omdat Murmer zijn beroep duidelijk van zijn privéactiviteiten scheidt. (Bron: Nu.nl)
Hieronder het bewuste filmpje. Zeg nou eerlijk, het is toch te belachelijk voor woorden om door zo’n onschuldige actie ontslagen te worden?
Filed under: Technisch gelul
A.s. zaterdagochtend: kein onderhoud
Beste geennuance,
Aanstaande zaterdagochtend 13 januari zijn de beheerpagina en de weblogs van web-log.nl onbereikbaar tussen 06:00 en 08:00 uur, vanwege klein onderhoud. Moet ook gebeuren..
Dat betekent: je kunt in de vroege ochtend 2 uurtjes niet schrijven, niet lezen, niet reageren etc. Er gebeurt niets speciaals, het is een standaard onderhoud. Na 08:00 uur en een kop koffie kun je weer bij je web-log.We hopen dat je er rond deze tijd zo weinig mogelijk hinder van hebt.
Groet,
Het weblog team: Joris, Kim en Michiel
Maar eh… voor GeenNuance.nl heeft die niet al teveel gevolgen hoor. Er is slechts een klein gedeelte van het archief maar tijdelijk onbereikbaar. Maar mocht u willen weten waarom? Dit is dus de reden. Not me, mocht u dat denken.
Filed under: Tussen kunst & kitsch
In navolging van andere landen hebben de Vlaamse vrienden van Humo besloten de prijs voor de slechtste literaire seksscène uit te gaan reiken. Toegegeven, het had in 2006 wel wat leuker beschreven kunnen worden. Maar eh… waar zijn de namen van de schrijvers en de titels? Misschien wil ik wel één van die boeken aanschaffen! Enfin, hieronder de genomineerde inzendingen, u kunt hier stemmen – indien u een geregistreerd gebruiker van Humo.be bent.
1. ‘Mijn handen grijpen naar Omars heupen voor houvast, ik zuig hem af op het ritme waarmee Leif me neukt. Ik ben een vleesgeworden palindroom, lippen van boven en lippen van onderen. (…) Alle vooroordelen zijn bevestigd en het zal me een worst wezen.’ DOL zegt: Dat kan niet anders dan door een leraar Nederlands geschreven zijn.
2. ‘Tot aan zijn elleboog zat hij in haar. Hij grabbelde in het rond, kreeg de wand van haar baarmoeder stevig te pakken en trok zijn arm langzaam terug. Hij scheurde het orgaan uit haar lijf, rukte het uit de vagina. Darmen en andere ingewanden kwamen mee. Overal bloed. Hij bracht de baarmoeder naar zijn mond, beet er stukken uit, kauwde en slikte alles door.’ DOL zegt: Mijns inziens de terechte winnaar.
3. ‘”Vastpakken,” zei de jongen en hij stak me zijn vleesknuppel toe, alsof hij me een rol behang aanreikte. Ik hield hem mechanisch in mijn hand vast. Hij was hard en in dat vlees voelde ik het kloppen, het verlangen. “Stop ‘m in je mond en begin er eerst op te likken. Ik hoef je niet alles te zeggen.” De jongen keek om zich heen, alsof hij toeschouwers verwachtte. “Komt dat zien, komt dat zien.” “In je mond stoppen en likken,” herhaalde de jongen. Hoe kun je likken en hem in je mond stoppen tegelijk, maar over dit soort kwesties met hem in discussie gaan zou tot veel verwarring leiden.’ DOL zegt: Gerard Reve meets Herman Brusselmans?
4. En daar, op het moment suprême (want dat is het wel) hoort Marcus Kolpa zijn sperma het scherm raken. SPLAT! (Ja, dat hoort hij echt.) Het spat in het gezicht van de nieuwslezeres, tussen haar ogen, en druipt dan als een uitzakkende kwak verf over haar neus, haar mond, naar beneden, langs haar hals. Het is een epifaan moment.’ DOL zegt: Best wel mooi beschreven… ahum… Heeft iemand een idee wat de betekenis van epifaan is?
5. ”t Werd in ieder geval spannend de volgende minuten: Alexander stond recht tegenover mij een beetje tegen de muur te leunen. Hij aan de ene kant van de pot, ik aan de andere. Hij boog zich naar mij toe, maakte mijn ceintuur los en ritste langzaam mijn broek open. Zo stil mogelijk, zonder lawaai te maken. Daarna frunnikte hij mijn jongenspiemel uit mijn onderbroek en ik liet hem begaan. Dit soort spelletjes had ik vroeger thuis ook al eens gespeeld met mijn kameraadjes. Als we soldaatje speelden en we schoten iemand neer, dan bleken de kogels ook altijd op de meest rare plekjes te vinden.’ DOL zegt: Dat kan alleen maar een Vlaamse inzending zijn.
6. ‘Nu herkende ik haar, het was een van die Hollandse meisjes. Ze moest er al twintig zijn. Ze miste een voortand en ze rook naar urine en jenever. Ze nam mij in haar armen en kuste mij op mijn mond. Ze nam mijn hand en stopte die in haar broek. Ik begon mijn hand over haar doorweekte poes te bewegen. We vielen in de modder en ze kwam onmiddellijk klaar. Ze kreunde hard. Niemand van de mensen die daar in het rond liepen had dat gezien of gehoord. Het was net alsof wij niet bestonden.’ DOL zegt: Kinky!
Filed under: Fout
Inmiddels heb ik die telefoonboer weer teruggebeld. Goed, ik hing meer dan vijf minuten aan de lijn voordat ik iemand te spreken kreeg (Maroon 5 en Sugababes), maar eer dat ik een iets té vriendelijke jongen aan de telefoon kreeg, verbond hij me direct door. En wat zei zijn collega? U wilde uw abonnement opzeggen? Dat is hierbij geregeld. Tjongejonge, wat een stel bureaucraten bij elkaar. Nou ja, het hoofdkantoor zit niet voor niets in Den Haag.
Een abonnementje slijten is geen enkel probleem. Wilt u bij ons komen? Dan leggen wij toch lekker de rode loper voor u uit? Geen enkel probleem joh, uw geld is meer dan welkom bij ons, aasgieren als wij zijn. Zijn we iets te hijgerig voor u? Ach, dan houden we ons toch in! U bepaalt! U tekent bij ons? Mooi! Wat een schitterende dag! Wederom is er in dit schitterende land geschiedenis geschreven! Sucker!
Stilzwijgend liep mijn mobiele abonnement al weer tijden door. Afgesloten op 27 april 2004. Eenjarig welteverstaan. Ik werd een beetje moe van die aparte rekeningen voor SMS- en telefoonverkeer. Dat moest maar eens fijn in één bundeltje. En elke maand flink wat kosten maken doordat het niet toereikend is ben ik eerlijk gezegd ook niet echt een fan van.
De laatste tijd begint mijn telefoon wat kuren te vertonen. En altijd probeer ik me er uit te lullen door te zeggen dat het niet aan mijn primitieve Nokia ligt, hetgeen natuurlijk wel gewoon het geval is, aangezien die krengen tegenwoordig een houdbaarheidsdatum van zes weken hebben – waar die oude koelkast van een 3210 drie jaar trouwe dienst heeft geleverd.
Combineer dat met spam als ‘verzilver uw T-Mobile Extrategoed nu’ en je gaat maar eens in het kader van Studie Ontwijkend Gedrag op zo’n website koekeloeren. Daar blijk je in de drie jaar als trouwe klant (ik had eerst een ander abonnement) redelijk wat punten opgespaard te hebben. Dus DOL gaat naar de sauna, krijgt een openhaard-dvd, een USB-fan en twee bioscoopkaartjes. Dit alles natuurlijk zolang de voorraad strekt. Ik vrees echter front row tickets voor de jaarlijkse uitvoering van de boerenblaaskapel van Surhuisterveen.
Als je eenmaal toch op zo’n site bent, ga je toch ook eens kijken hoe het nou zit met het opzeggen van zo’n abootje. Verdorie, 27 april wordt het weer smiechterig met een jaar verlengd en de opzegtermijn is drie maanden. Snel en doortastend handelen, DOL. Je eerst maar eens oriënteren op de markt. Na dik een uur vergelijken werd een leuk abonnementje bij de maatschappij met de kutreclames (Hi) gevonden. Bookmarken om later te bestellen.
Restte alleen nog het opzeggen. Ik had twee opties. Of via de brief, hetgeen ik maar niet doe, want ik heb het niet zo op stapels waar die dan weer ergens onderop kan liggen waardoor die pas na het verstrijken van de opzegtermijn eindelijk eens in behandeling wordt genomen en ik noodgedwongen aan de bezwaarschriften moet, of via de telefoon. Ik koos voor het laatste.
Ik bel het (zowaar) gratis nummer. Na verschillende opties waar mijn queeste niet tussen zit, besluit ik niets in te toetsen, aangezien dat mij ook werd aangeraden door de telefoonstem. Natuurlijk werd ik niet gelijk geholpen. Restte de muzak die mijn oren teisterde. Tears For Fears met Shout, joepie (en dan benadruk ik hierbij nogmaals de cynische ondertoon)! Aah, eindelijk nam er iemand op.
‘Goedemiddag, met T-Mobile. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Goede… inderdaad, goedemiddag, met DOL.’
‘Hallo mijnheer DOL.’
‘Ik wil graag mijn abonnement opzeggen.’
‘Dat kan, maar dan wil ik eerst graag wat gegevens met u doornemen.’
Ik mocht door voor de koelkast (nee, geen antieke telefoon), aangezien ik alle vragen correct beantwoord had. Al heb ik momenteel meer behoefte aan een nieuwe telefoon of pakweg een diepvries.
‘Laat ik mij even voorstellen: mijn naam is Mad Geliquideerd.’
Niet de echte Mad natuurlijk, maar iemand met dezelfde voornaam. En Geliquideerd? Tja, iemand met dezelfde achternaam als een geliquideerd persoon. Ik zal verder geen namen noemen. Eigenlijk vond ik het al asociaal dat ze dat niet een paar minuten eerder deed, maar ik besloot er niets van te zeggen. Anders kom je helemaal nooit meer van ze af.
‘Voor het opzeggen van abonnementen moet ik u doorverbinden met een andere afdeling. Daarvoor moet ik even in de wacht zetten. Heeft u daar bezwaar tegen?’
‘Nee hoor.’
‘Oké, dan verbind ik u door. Een prettige dag nog.’
‘Hetzelfde.’
‘Dankuwel.’ En weer werd ik gepijnigd met het eerdergenoemde baggerwerkje.
Hé, dezelfde stem weer. Ze zal me toch niet naar zichzelf hebben doorverbonden? Nou ja, je weet het nooit met dat callcentervolk. Ze nemen zelfs nog Jostiband-rejects aan in het kader van personeelsgebrek, dus echt verbazingwekkend zou het ook weer niet zijn.
‘Meneer DOL, ik kom er nu niet doorheen. De lijnen bij de andere afdeling zijn overbezet. Bent u in de gelegenheid om later vandaag terug te bellen of moet ik het nog een keer proberen?’
‘Probeert u het nog maar een keer.’
‘Dat doe ik. Nog een prettige dag verder.’
‘Hetzelfde.’
‘Dankuwel.’
En weer lukte het haar niet. Arm schaap. Maar, zo meldde ze me, ik kon anders ook wel een fax sturen. Ze stond al op het punt me het faxnummer te geven, toen ik besloot er maar een stokje voor te steken, aangezien ik toch geen beschikking heb over een fax. E-mailen, mag dat ook? Nee, dat kon niet.
‘Dan probeer ik het later vandaag nog wel een keer.’
‘Dat lijkt me een goed idee. U staat nu in ieder geval in de computer met een op 27 april aflopend contract en u heeft aangegeven het niet te willen verlengen.’
‘Maar eh… heb ik het dan in feite niet al opgezegd?’
‘Nee, daar heb ik geen toestemming voor. Die heeft alleen de andere afdeling.’
‘Dan bel ik die straks wel even.’
‘Nog een prettige dag, meneer DOL.’
Voor de derde keer: ‘Hetzelfde.’
Ongetwijfeld to be continued.
Bij mijn werkgever staat er op organisatorisch gebied een hoop te veranderen. Zóveel dat de hoge bazen het nodig vonden alle freelancers (eigenlijk best een zielig stel bij elkaar) op een maandagavond op te roepen voor een bijeenkomst. Verplicht. Daar zouden de (al lang bekende) nieuwe plannen ontvouwd worden.
Ik had me voorgenomen niet te gaan, maar heb me zondag op de redactie om laten lullen – ik ben vrij makkelijk om te lullen, vreemd dat vrouwen daar niet vaker misbruik van maken. Zelden heb ik bij zo’n nutteloze bijeenkomst gezeten.
Nou ja, de uitleg over het nieuwe declaratiesysteem was nog wel aardig. Maar waarom dat geen anderhalf uur korter had gekund en bepaalde punten tot viermaal toe herhaald moeten worden, en ik niet voor twaalven thuis was – en dat alleen nog maar vanwege een lift van een collega die me een halfuur tijdswinst opleverde. Om met de Gluurbuur te spreken: Da’s toch niet normaal? Da’s toch abnormaal? Da’s toch niet te geleeeeeuuuuuven? Da’s toch helemaal niet nodig? Zat er maar meer Gluurbuur in de mensheid.
En wat krijg ik als verlaat kerstpakket mee naar huis? Een fles wijn. Jullie zijn toch op de hoogte van mijn strijd tegen alcohol? Houd daar verdomme dan eens rekening mee! Nou moet ik zeggen dat het een mooie fles is hoor. Qua design dan. Draait het op een dusdanig leuke manier en je ziet er de nieuwe versie van de krant in. Leuk! Qua inhoud is er denk ik niet echt veel goeds te melden, aangezien baaslief een nogal beroerde reputatie hoog te houden heeft. Nou ja, de wijn zelf is inmiddels toch al door iemand geclaimd.
Zaterdag kom ik na een dag hard werken aan in een verlaten ouderlijk huis, op twee harige beesten na dan. De lieden die op de perverse gedachte kwamen om mij te verwekken genieten momenteel van een welverdiende vakantie ergens aan de andere kant van deze aardkloot, dus zitten die twee boertjes (al zou je dat qua uiterlijk niet zeggen) daar maar alleen. Nou ja, op de dagelijkse bezoekjes van de buurvrouw na dan, aangezien mijn ouwelui niet veel zin hebben om terug te keren en niet veel meer aan te treffen dan een paar karkassen.
Enfin, ik kwam dus thuis en wat trof ik aan? Een gore mix van (race)kak en kots. Fijn… Heb je het door de dierenarts voorgeschreven voer van die twee katers verwisseld, buuf, want die ene die er volgens jou last van heeft doet dat anders nooit… Nou had ik zaterdagavond geen tijd om het op te ruimen. Ik moest me namelijk haasten om nog in de supermarkt te zijn, daarna nog een fijn culinair hoogstandje te bereiden en naar binnen te schrokken, een paar belletjes plegen en de (erg aardige) nieuwe serie Entourage kijken, alvorens ik naar de ‘echte’ Heimat moest om De Mosselman z’n verjaardag met mijn aanwezigheid enigszins op te leuken.
Gelukkig heb ik nog een lift van Maronius kunnen krijgen, dus tegen half vijf was ik wel weer thuis. Nog even zappen en het was alweer bedtijd. Ik kwam er gewoonweg niet aan toe. De volgende morgen was ik te comateus voor woorden, een paar uur later maar op de redactie langsgegaan om mijn artikel te tikken, aangezien ik daar toch nog mijn declaraties moest indienen. Dan blijf je nog wat ouwehoeren en voor je het weet zit je thuis voor de buis. Want schaatsen, hoe obscuur het toernooi ook, is nog altijd heilig voor me.
Daarna maar eens wat gekookt en gegeten. Niet veel later bereikte echter een naar riekend piesgeurtje mijn neusgaten, hetgeen mij deed besluiten toch maar te beginnen met schoonmaken. Ik had inmiddels ook al gezien hoe poeslief de badkamer had bevuild, dus actie was nu echt noodzakelijk. Net als een was draaien om vloerkleedjes die onder de stront zaten te reinigen. Twee keer op negentig graden vol zeepsop en Vanish leek me wel voldoende.
Kutkatten. En dan vraagt m’n ma me een paar weken geleden nog of ik er niet eentje tijdelijk wilde huisvesten, aangezien ze zo enorm met elkaar aan het vechten zijn. Nee dank u, had-ie mijn casa ondergekakt. Dan had ik helemaal wat uit te leggen hier. Lijkt me dus niet zo’n goed plan. Val de buurvrouw er maar mee lastig. Heeft zij als pensionado ook nog wat te doen.
Maar dan komt nummer één tegen tien eerst tegen me aanschurken om niet veel later op mijn schoot neer te ploffen. Aai mij! Ben ik niet lief? Ja, DOL leest de gedachten van dieren. DOL Dolittle. Ik geef hem een aai over z’n bol. Het spinnen wordt gelijk met een paar decibel opgevoerd. Ja, poekie is lief.
Filed under: Booze-related, Da's de natuur, Fout, Frustraties, Rondom DOL, Tja, Uiterlijk vertoon
Een ieder die enigszins bekend is met mijn interieur weet dat schoonmaken nou niet eh…, hoe omschrijf ik dat nog enigszins netjes, mijn grootste hobby is. Grondig schoonmaken valt dus vrij makkelijk in de categorie ‘dingen waar DOL een schurfthekel aan heeft’ te rangschikken.
Toch was ik gisteren het bokje. Net als mijn medebewoners overigens. We hadden namelijk al weken daarvoor afgesproken om die ranzige spinnenraggen, lagen aangekoekt vet en niet te duiden mysterieuze lagen ‘spul’ eens te verwijderen en ons oh zo schitterende huis eens * kuch * / * hatsjie * (quote ‘ziek’ Hockeymeisje) hygiënisch te maken.
Ik kan u zeggen: er zijn heel wat schuursponsjes gesneuveld in met name Neue Welles schoonmaakdrift (al heeft hij bepaalde technieken nog niet echt door), maar het resultaat mocht er twee uur laten (en vanmiddag nog een halfuurtje) wel zijn. Huh? Waarom vanmiddag nog? Tja, de vloer moest nog gestofzuigd worden alvorens we konden dweilen. En de vloer was nat.
Dan moet je iets anders doen en bij ons wordt dat al snel bier zuipen (of wijn of water). Als er dan ook nog een meisje op een brommer langskomt met wat voedsel, dan haalt een normaal mens (in die categorie reken ik een ieder in ons huis, zelfs d’n DOL himself) het niet meer in zijn of haar hoofd om nog ook maar iets om dat huis te geven. Uitstellen is ook hier helemaal geen vreemd begrip.
We hadden ons overigens ook nog voorgenomen om gisteren met z’n allen Sinterklaas te vieren. Vroeg voor ons doen, want ik kan me ook nog een editie in maart herinneren. Maar omdat zo ongeveer iedereen vergeten was cadeaus te kopen (of vergeten was dat we het überhaupt zouden vieren) hebben we het maar overgeslagen. De pepernoten die ik ingeslagen had dienden als ontbijt en lunch en nog heb ik driekwart van de zak over. Iemand hongerig? Dan moet je snel zijn…
GeenNuance.nl 